Օ Հենրի <<20 տարի անց>>
Ոստիկանը քայլում էր փողոցի երկայնքով, խիստ տեսքով։ Դա այն ձևն էր, ինչպես նա միշտ քայլում էր։ Նա չէր մտածում թե ինչպիսի տեսք ունի։ Փողոցում քիչ մարդ կար, ով կտեսներ նրան։ Ժամը մոտավոր գիշերվա տասն էր, սակայն ցուրտ էր և թեթև անձրևով քամի էր։ Նա կանգնում էր ամեն դռան առջև՝ ստուգելու դրանք փակ են արդյոք գիշերվա համար։ Այնուհետև նա պտտվեց և նայեց՝ փողոցով վերև և ներքև։ Նա բարետես և զգոն ոստիկան էր։ Քաղաքի այդ հատվածի բնակիչները շուտ էին գնացել տուն։ Անընդհատ կարող էիր տեսնել խանութների և փոքր ռեստորանների վառվող լույսեր, սակայն բիզնես վայրերի մեծամասնության դռները փակվել էին դեռ մեկ ժամ առաջ։
Հանկարծ ոստիկանը դանդաղեցրեց քայլերը։ Մութ խանութի դռան մոտ կանգնած էր մի տղամարդ։ Երբ ոստիկանը մոտեցավ նրան, տղամարդը արագ խոսեց․
-Ամեն ինչ կարգին է սպա, -ասաց նա, -ես իմ ընկերոջն եմ սպասում։ -20 տարի անց մենք որոշել ենք այստեղ հանդիպել, դա հնարավոր է տարօրինակ է հնչում, այնպես չէ՞։ -Ես կարող եմ բացատրել ձեզ, եթե ուզում եք վստահ լինել, որ ամեն ինչ կարգին է։ -Մոտավոր 20 տարի առաջ այս խանութի տեղում կար մի ռեստորան՝ <<Մեծ Ջո Բրեդիի ռեստորանը>>։
-Սա այստեղ է արդեն 5 տարի, -ասաց ոստիկանը։
Դռան մոտ կանգնած տղամարդը ուներ անգույն քառակուսի դեմք, վառվռուն աչքեր, և սպիտակ նշան՝ աջ աչքի մոտ։
-20 տարի առաջ, երեկոյան, -ասաց տղամարդը, -ես ճաշել էի Ջիմի Ուելի հետ։ -Նա իմ ամենալավ ընկերն էր, և ամենալավ մարդը աշխարհում։ -Ես և նա այստեղ ենք մեծացել՝ Նյու Յորքում, երկու եղբայրների նման։ -Ես 18 տարեկան էի, Ջիմին՝ 20։ -Հաջորդ առավոտյան ես պատրաստվում էի գնալ արևմուտք՝ աշխատանք գտնելու, սակայն Ջիմին չէր կարող հեռանալ Նյու Յորքից, նա կարծում էր դա միակ տեղն էր երկրի վրա։ -Մենք այդ երեկոյան պայմանավորվեցինք 20 տարի անց հանդիպել այստեղ։ -Մենք մտածում էինք, որ 20 տարուց մենք կիմանայինք, թե ինչ տեսակ տղամարդ կլինեինք, և ինչպիսի ապագա կունենայինք։
-Հետաքրքիր է հնչում, -ասաց ոստիկանը, -ընկերոջիցդ ինչ-որ նորություն ունե՞ս արևմուտք մեկնելուց հետո։
-Այո, որոշ ժամանակ նամակներ էինք գրում միմյանց, -ասաց տղամարդը, -սակայն 1 կամ 2 տարի հետո դադարեցինք։ -Արևմուտքը շատ մեծ է, ես շրջագայեցի ամենուրեք, և շարժվեցի արագորեն։ -Բայց ես գիտեմ, որ Ջիմին ինձ կհանդիպի, եթե կարողանա։ Նա նույնքան ճշմարիտ էր, որքան աշխարհի ցանկացած տղամարդ։ Նա երբեք չի մոռանա։ Ես անցել եմ հազարավոր մղոններ, որպեսզի այսօր կանգնեմ այստեղ։ Բայց ես ուրախ կլինեմ, եթե իմ հին ընկերը նունպես գա։
Սպասող տղամարդը հանեց մի նուրբ ժամացույց՝ պատված մանր զարդերով։
-Տասից երեք պակաս, -ասաց նա, -ժամը գիշերվա տասն էր, երբ միմյանց հրաժեշտ տվեցինք ռեստորանի դռան մոտ։
-Դու արևմուտքում հաջողակ էիր, այնպես չէ՞, -հարցրեց ոստիկանը։
-Անշուշտ՜, հուսով եմ Ջիմին նույնպես կեսն է արել։ -Նա դանդաղաշարժ էր։ -Ես ստիպված եմ եղել պայքարել իմ երջանկության համար։ -Նյու Յորքում տղամարդը շատ չի փոխվում։ -Արևմուտքում դու սովորում ես պայքարել այն ամենի համար, ինչ ստանում ես։
Ոստիկանը մեկ-երկու քայլ արեց։
-Ես գնամ իմ ճանապարհով, -ասաց ոստիկանը, -հուսով եմ ընկերդ կգա, եթե չգա հեռանալու ե՞ս։
-Ոչ, -ասաց տղամարդը, -առնվազն կես ժամ կսպասեմ, եթե Ջիմին ողջ է երկրի վրա, այստեղ կլինի այդ ժամին։ -Բարի գիշեր սպա։
-Բարի գիշեր, -ասաց ոստիկանը, և հեռացավ՝ փորձելով դռնելը։
Այժմ սառը անձրև էր գալիս, և քամին ավելի ուժեղ էր։ Մի քանի մարդ շտապելով քայլում էին փողոցի երկայնքով, փորձելով տաքանալ։ Իսկ խանութի դռան մոտ կանգնած էր տղամարդը, ով կտրել էր հազարավոր մղոններ, որպեսզի հանդիպեր ընկերոջը։ Նման հանդիպումը հաստատ չէր, որ կարող էր լինել, բայց նա սպասում էր։ Մոտավոր 20 րոպե սպասելուց հետո, փողոցը հատեց բարձրահասակ, երկար վերարկուով մի տղամարդ։ Նա քայլում էր սպասող տղամարդու ուղղությամբ։
-Այդ դու՞ ես Բոբ, -հարցրեց նա կասկածելով։
-Այդ դու՞ ես Ջիմի Ուելս, -գոռաց տղամարդը։
Տղամարդը վերցրեց Բոբի ձեռքը իր ձեռքի մեջ։
-Սա Բոբն է, հաստատ նա՜ է, ես վստահ էի, որ կգտնեմ քեզ այստեղ, եթե դեռ ողջ լինես։ -20 տարին երկար ժամանակ է, հին ռեստորանը էլ չկա, Բոբ։ -Երանի դա այստեղ լիներ, որպեսզի մենք կարողանայինք մեկ ուրիշ ընթրիք ունենալ։ -Քեզ համար լա՞վ էր արևմուտքում։
-Դա ինձ տվեց ամեն ինչ, ինչ ես ցանկանում էի։ -Դու շատ ես փոխվել Ջիմի, ես երբեք չէի մտածում, որ այսքան բարձրահասակ ես։
-Օ՜, ես մի փոքր մեծացել եմ 20 տարեկանից հետո։
-Գործերդ լա՞վ են Նյու Յորքում։
-Բավականին․ -Ես աշխատում եմ քաղաքի համար։ -Արի, Բոբ, գնանք այնտեղ, որը ես գիտեմ, խոսելու հին ժամանակների մասին։
Երկու ընկերները թև թևի մտած քայլում էին փողոցի երկայնքով։ Արևմուտքից եկած տղամարդը սկսեց պատմել իր կյանքի պատմությունը։ Մյուս ընկերը հետաքրքրությամբ լսում էր։ Անկյունում տեղակայված էր խանութ՝ վառվող էլեկտրական լույսերով։ Երբ նրանք մոտեցան, պտտվեցին՝ նայելու միմյանց երեսներին։ Տղամարդը՝ արևմուտքից, թևը հանկարծ ետ քաշեց։
-Դու Ջիմի Ուելսը չես, -ասաց նա, -20 տարին երկար ժամանակ է, բայց ոչ այնքան, որպեսզի փոխի մարդու քթի ձևը։
-Դա հաճախ փոխում է լավ մարդուն դեպի վատը, -ասաց բարձրահասակ տղամարդը։ Դու կալանքի տակ էիր այս 10 րոպեն, Բոբ։ Չիկագոյի ոստիկանությունը մտածում էր, որ դու կգաս Նյու Յորք։ -Նրանք ասացին, որպեսզի հետևեմ քեզ, և դու լուռ քայլում էիր, դա տարօրինակ է չէ՞։ -Բայց առաջին հերթին պետք է քեզ փոխանցեմ մի բան, որը խնդրել էին։ -Կարող ես այստեղ կարդալ, Ուելս անունով ոստիկանի կողմից է։
Բոբը բացեց թղթի փոքր կտորը, և նրա ձեռքերը կարդալուն պես սկսեցին մի փոքր դողալ։
“Բոբ։ Ես այդտեղ էի ճիշտ ժամանակին։ Ես տեսա այն մարդու դեմքը, ով փնտրվում էր Չիկագոյի ոստիկանության կողմից։ Ես չէի ցանկանում ինքս քեզ ձեռբակալել, դրա համար ուղղարկեցի մեկ ուրիշ ոստիկանի իր աշխատանքը կատարելու։”
Ջիմի
~Մարիա Պետրոսյան~ 